Na lotnisku w Tel Awiwie doświadczyli, że w rzeczywistości coś się dzieje. Uczestniczyli w alarmie bombowym, który nakazywał im udanie się do schronów lub przybranie bezpiecznej pozycji. Większość wybrała to drugie rozwiązanie. Trwało to zaledwie chwilę, po czym alarm został odwołany. Czekali na wojskowy samolot, który miał ich zawieźć na Kretę. Kiedy wręczono im karty pokładowe poczuli, że są trochę bliżej domu. Na grecką wyspę polecieli wojskową Casą – samolotem przystosowanym do przewożenia żołnierzy. O wygodach nie mogło tu być mowy, ale nikt na to nie zważał. W Grecji ich nakarmiono i dostarczono świeży zapas wody. Stamtąd rejsowy samolot uniósł ich w kierunku Warszawy gdzie czekał już na nich autokar podstawiony przez tyskie biuro podróży. W Halembie od rana trwały przygotowania na powitanie pielgrzymów. Wejście do Ośrodka udekorowano balonami, a przed drzwiami pojawił się napis: „Witamy w Domu”. Jedni przywitali ich już pod halą sportową. Przed Ośrodkiem powitano ich chlebem i solą.

Uściskom i całusom nie było końca. Mimo tego, że radość towarzysząca spotkaniu udzieliła się wszystkim, niektórzy mieli z tej radości mokre oczy i ocierali po kryjomu słone strużki wijące się po policzkach. Podziękowaliśmy księdzu Krzysztofowi i pani Alicji – przewodniczce grupy, o której nasi mieszkańcy opowiadali, że była wspaniała i że chętnie się jeszcze kiedyś gdzieś z nią wybiorą. Wieczorem na różańcu była niemal pełna kaplica. Było za co Panu Bogu dziękować. Tego dnia nikt też z nikim się nie kłócił, a mieszkańcy jakby zaczęli się bardziej szanować. Pięknie, ale pewnie nie potrwa to zbyt długo i wkrótce wszystko wróci do normy. Najważniejsze jest to, że już są w domu. Za to, że mieli okazję być w najważniejszych dla chrześcijan miejscach i za to, że szczęśliwie wrócili – Bogu niech będą dzięki.