Turniej w Zabrzu ma już swoją renomę. Zawody piłkarskie organizowane tam w ramach Olimpiad Specjalnych zawsze przyciągają wiele drużyn z całego regionu. Nasi piłkarze również trenowali intensywnie przez wiele miesięcy, aby wypaść jak najlepiej. Ostatecznie się opłaciło, bo przy tak dużej konkurencji powrót ze srebrnym medalem jest bezsprzecznie ogromnym sukcesem. Mało tego! Naprawdę niewiele brakowało, a byłby to medal złoty! Zaledwie dwie minuty przed końcem meczu naszych przeciwników rozgrywających swój ostatni mecz w tej samej grupie mieliśmy szansę na złoto. Gdyby ten pojedynek zakończył się remisem układ punktów i strzelonych bramek promowałby naszą drużynę. Dwie minuty przed gwizdkiem padła jednak bramka, a po niej jeszcze jedna, i to one pozbawiły nas marzeń o zwycięstwie. Drugie miejsce też cieszyło, ale wiadomo…

Mieliśmy jeszcze jeden powód do radości. Było nim mianowicie zero na koncie, które zwykle nie jest powodem do zadowolenia, jednak nie tym razem. Tym razem chodziło bowiem o brak straconych bramek. Nasz bramkarz nie dał naszym przeciwnikom ani razu okazji do radości jaka towarzyszy strzeleniu gola. Ani razu z ich gardeł nie usłyszeliśmy pełnego triumfu ryku: „Gol!!!”. A wszystko to dzięki doskonałej dyspozycji i trochę szczęściu Łukasza Habrajskiego, który jak lew bronił naszej bramki nie pozwalając piłce ani razu otrzeć się o siatkę. Zyskał on miano najlepszego, niepokonanego bramkarza i wielkie uznanie kolegów i trenerów. Zadowolenie po takich zawodach sprzyja zawsze cementowaniu drużyny i jest paliwem podczas dalszych treningów, bo choć przywiezione medale cieszą nas bardzo, to nie zamierzamy na tym przecież poprzestać.