Organizowanie kolędowych ostatków stało się już u nas niemal tradycją. Od wielu lat w ostatnich dniach przed zakończeniem okresu kolędowego staramy się organizować spotkania połączone ze śpiewaniem kolęd. Jest to coś w rodzaju ostatniego akordu granego po to, aby świąteczne „Gloria” jak najdłużej mogło brzmieć w naszych uszach. Tym razem kolędowanie takie urządzono w naszym warsztacie. Kasia, Ewelina i Grzegorz wraz ze swoim animatorem stanęli przed dość szczelnie wypełnioną widownią. Prawie wszystkie miejsca były zajęte przez bardzo chętnych do wspólnego śpiewania uczestników zajęć. Większość kolęd, jak już zaznaczono, wykonano wspólnie, dzięki czemu wytworzyła się bardzo miła relacja pomiędzy występującymi a widzami. Każdej kolędzie towarzyszyło słowne wprowadzenie prowadzącego. Nie brakowało w nich wspomnień i żartów.

Najwięcej śmiechu wywołała jednak opowieść o klękających za karę w przypadku pomyłki podczas śpiewanych nieszporów benedyktynach z Krakowa. Śmiech był jeszcze większy kiedy podczas kolejnej kolędy prowadzący sam musiał przyklęknąć aż dwa razy i jak sam się przyznał nie było to wcale zamierzone. Spotkanie zakończono piękną kolędą, w której znaleźliśmy konkretne drogowskazy na czas, kiedy choinki, stajenki i żłóbki znikną już z naszych domów i kościołów: Nie ma Go już w stajence, nie ma Go już w żłobie, gdzież pójdziemy Chrystusie pokłonić się Tobie? Pójdziemy upaść na twarz przed Twoje ołtarze i serce, duszę, ciało poniesiem Ci w darze…