Początkowo miały być dwa dni Olimpiady, ale się nam osiemnastka trochę przeciągnęła. Pomysł rozegrania dodatkowo turnieju piłki nożnej na otwartym boisku należącym do dawnej szkoły górniczej, a przylegającym do naszego Ośrodka, był podyktowany chęcią zaproponowania naszym gościom kolejnej dyscypliny, ale przede wszystkim tym, że póki co możemy ze wspomnianego boiska korzystać. Do turnieju piłki nożnej zgłosiło się początkowo siedem drużyn. W związku jednak z koniecznością przeniesienia go na piątek, z przyczyn pogodowych i zamienienia lokalizacji na halę sportową, ostatecznie wzięły w nim udział cztery drużyny. W miniturnieju wzięły udział dwie nasze drużyny. Mimo, że w Ośrodku współpracują ze sobą na co dzień trzy działy WTZ, ŚDS i DPS, w tym przypadku nie do pomyślenia było stworzenie jednej tylko drużyny. Tak więc drużyny Domu Pomocy Społecznej i Warsztatu Terapii Zajęciowej „wyrzynały” się w bratobójczej walce o piłkę i o gole.

O zwycięstwo rywalizowali oni z drużynami z Zabrza i z Grzawy. Ostatecznie po rozegranych w systemie „każdy z każdym” meczach, okazaliśmy się tym razem trochę niegościnni. Na najwyższym podium stanęła drużyna z naszego DPS, a Warsztaty zdobyły brązowy medal. Miejsce drugie zajęli piłkarze z Grzawy, zaś goście z sąsiedniego Zabrza znaleźli się w najgorszej sytuacji, gdyż za czwarte miejsce, jak wiadomo, nie przewiduje się w sporcie medali. Tym razem było trochę inaczej. Oni również otrzymali medale pamiątkowe osiemnastej olimpiady, podobnie jak wszyscy inni, którzy w trzecim dniu zawodów wzięli udział w naszej Olimpiadzie, a nie otrzymali ich wcześniej. Dzięki temu, po zgaszeniu olimpijskiego znicza i oficjalnym zakończeniu Igrzysk, nikt z Halemby nie wyjeżdżał smutny, a był to przecież jeden z naszych priorytetów. Jakże mogło by być inaczej. Była to przecież Olimpiada Radości.