Uroczystości miejskie związane z setną rocznicą przyłączenia Śląska do Polski zapowiadały się bardzo ciekawie. Nasz Ośrodek od 2019 roku włączał się aktywnie w obchody kolejnych setnych rocznic Powstań Śląskich. Zorganizowaliśmy kilka wystaw z pracami fotograficznymi naszych wychowanków i wydaliśmy okolicznościowy album przedstawiający pomniki poświęcone powstańcom śląskim, a ośrodkowy zespół „Od Serca” przygotował nawet spektakl, z którym wydaliśmy okolicznościową pytę. Wydarzenia bliskie naszym sercom nie mogą się przecież odbywać bez nas. Tak było i tego dnia. Do Nowego Bytomia wybrali się przedstawiciele wszystkich trzech naszych działów. Podczas uroczystej Mszy Świętej, ksiądz proboszcz Jan Janiczek przypomniał zebranym w kościele wydarzenia sprzed wieku. Obecność zdyscyplinowanych żołnierzy i komendy wydawane przez ich dowódcę w najważniejszych momentach mszy dodały uroczystości powagi, zaś przejmujący dźwięk trąbki, który zastąpił tradycyjne dzwonki był dla niektórych dużym zaskoczeniem i na długo pozostanie w pamięci nas wszystkich.

Pod koniec Mszy Świętej zachmurzone niebo rozpogodziło się. Ksiądz proboszcz nie omieszkał za to podziękować Panu Bogu i zaprosił wszystkich na dalszą część jubileuszowych obchodów. Na placu przed Urzędem Miasta ustawili się żołnierze. Wojskowa orkiestra zagrała, jak należy, cztery zwrotki hymnu. Niektórzy zaśpiewali wszystkie. Po przemówieniach pana posła i zarządzającego obecnie Rudą Śląska pana komisarza Jacka Morka do mikrofonu podeszła pani w mundurze i rozpoczął się apel poległych. Nawet jeżdżący na hulajnogach mali chłopcy zatrzymali się na ten moment. Wiedzieli chyba, że za chwilę oddana zostanie potrójna salwa dla uczczenia pamięci wszystkich wymienionych w apelu, a szczególnie naszych przodków, którzy walczyli o polskość Śląska. Część oficjalną zakończył przemarsz przez Plac Jana Pawła II wojskowej orkiestry dętej. Był to moment, w którym szczególnie ożywił się nasz Grzesiu. Za chwilę miał się zacząć występ ulubionego przez niego Grzegorza Poloczka. Nasz Grzegorz przez cały czas trzymał w ręce jego płytę. Całą mszę leżała ona przed nim na ławce jak święty obrazek. Zanim artysta wszedł na scenę Grzesiowi udało mu się go dorwać i podsunąć mu swoją (a jednocześnie jego), płytę do podpisania. Nasz Grześ otrzymał piękną dedykację z zamaszystym podpisem i odtąd nie odrywał wzroku od sceny. Wykonawcy nawiązali do charakteru święta i zaśpiewali na początku piosenki o powstaniach i o Śląsku. Nie wiemy, niestety, co mieli zamiar zaśpiewać później, bo pochwalone przez proboszcza słońce zostało dość szybko zakryte przez chmury, z których po chwili i raczej nagle spadły na nas strugi deszczu. Staraliśmy się wytrwać jak najdłużej. Nasz Grzegorz wpatrywał się z rozrzewnieniem w swojego imiennika, z nadzieją czy aby ten nie zaśpiewa ulubionej przez Grzesia piosenki. Deszcz przybierał jednak na sile. W jego strugach pakowaliśmy się do auta. Grześ czynił to nieco opieszale, ale w końcu też schronił się w suchym samochodzie. Wszyscy byli solidnie zlani deszczem, że aż kapała z nas woda. Czekać, czy jechać? Zwyciężył zdrowy rozsadek i postanowiliśmy wracać. Grześ cały czas z nadzieją spoglądał w niebo. Krople, czym dalej od Nowego Bytomia, były coraz rzadsze. W pewnym momencie Grzegorz zawołał wesoło: „Panie Witku, przestało padać!” Był to ewidentnie sygnał, by zawrócić. Kierowca jednak był nieprzejednany. Nieprzejednani byli też pozostali, przemoczeni uczestnicy stuletnich uroczystości. Grzesiu spojrzał na płytę ubogaconą podpisem ulubionego artysty. Uśmiechnął się do niej, a ona, w osobie uwiecznionego na okładce pana Grzegorza w kapeluszu,  uśmiechała się do niego. Wiedzieliśmy co nasz Grzesiu zrobi, gdy wróci już do Ośrodka i kiedy przebierze się w suchy dres. On też wiedział. Chwilę później w jego pokoju zagrała znajoma muzyka. Kto wie, może w tym samym czasie na rudzkim rynku również  rozbrzmiewało ulubione przez naszego Grzesia „Tamte wino” – chorwacka piosenka śpiewana po polsku, w śląskiej gwarze, której od stu lat nikt się tutaj nie wstydzi…